آدم، بچه که هست زود بیدار می‌شود

یک ساعت است که بچه‌ها دارند با سر و صدا توی کوچه

برف را بازی می‌کنند

یک وانت سفید چرک توی راه شیری تازه کشف‌شده لِنگ می‌زند

کمی... نه، کاملاً به غرب متمایل است

و دارد یکی به صورت‌های فلکی اضافه می‌کند

بچه‌ها بی‌حوصله و منتظر، عبور مزاحم و خنده‌دارش را نگاه می‌کنند

همین که یکی در دیدرَس قرار می‌گیرد

یکی دیگر، در گوش‌اش صدای نفس‌های پیش از پرتاب یک گولّه برف می‌آید

توی فیلم‌ها و قصه‌ها همیشه اول صداش می‌آد: "علی بگیر که اومد"

ولی در واقعیت هیچ فریاد وَ هشداری نیست

علی هنوز نگاش به اون وانته ست،

که چشم و ابروش پر از برفک شده

در یک لحظه خودش را باز می‌یابد

و دیگر بی‌خیال تماشای پهلو گرفتن وانت-روکِش‎دار در یک کوچه‌ی تنگ می‌شود

تا وانتی کتاب‌های‌‎اش را خالی کند و بخواهد دوباره مسیر را بر گردد...

علی خیز بر داشته که تلافی کند

و بچه‌ها فرصت دارند آخرین تکه‌ی پانخورده‌ی برف کم‌عمق دیشب را

که درست روی رأس الجدی نشسته

گولّه کنند