نزاع

واقعاً برای کسی که یک متن طولانی می‌نویسد قابل درک نیست که پاراگراف‌بندی مهم است و چشمان آدمی‌زاد توان دنبال کردن هشتاد نود خطِ پر از کلمه را ندارد؟

یعنی تحصیلات در مقاطع ابتدایی، راهنمایی، دبیرستان و دانشگاه وَ گذراندن واحدهای ادبیات فارسی و نگارش همین قدر هم برای مردمان کاربردی نیست که دقت کنند درست بنویسند و درست منتشر کنند؟... مثلاً روی واو -ُ نگذارند، کتاب من را کتابه من ننویسند و هر جا باید جدا بنویسند رعایت کنند؛ تا کسی "می‌مونه" را "میمونه" و "میمون ئه" نخواند و فکر نکند نویسنده‌ی "در تاریخ میمونه" به تاریخ اون میمونه علاقه‌مند است یا به نظرش در برهه‌ای خاص از تاریخ، یک میمون فرو رفته است (لبخند).
جدا از این شوخی (که واقعاً گاهی در همین حدِ مسخره جدی می‌شود و اخبارگوهای بی‌بی‌سی بیش‌تر از هر کس می‌دانند مسخرگی چقدر جدی ست)، نیم ِ بیش‌تر نوشته‌هایی که در نِت منتشر می‌شوند دارای این مشکل هستند. جمله‌ها اول تا آخر یکسره نوشته شده‌اند. بماند که غلط‌های املایی (که حالا عمدی هم نباشند) بیداد می‌کنند و نقطه و ویرگول درست استفاده نمی‌شوند. دونقطه و دونقطه‌ویرگول که کلاً فراموش شده‌اند.
برای ادب کردن این دسته از افراد، دیگر نوشته‌هایی را که یکسره نوشته شده‌اند و در آن‌ها حداقل‌توجه‌ای به ریخت نوشته و تناسب و پاراگراف‌بندی نشده‌است... نخواهم خواند.
انتظاری عقلانی می‌رود که خواننده‌ی این سطور به جای این که بگوید "خب نخون، چی می‌شه حالا مثلاً" یا "فکر کرده کی هست"، لختی با خود تفکر کند.

توضیح واضحات: دقت، آلت قتاله نیست و نمی‌کُشد بلکه انسان را دقیق می‌کند و من تا به حال ندیده‌ام دقیق‌ها در دسته‌ی آدم‌بدها قرار بگیرند بل‌که اگر دقت کنید شاید روزی شرلوک هولمز شُدید.