تکامل

اگر تکامل نوع بشر فقط و فقط به اون نقطه می‌رسید که دندون‌ای که کشیدی یا افتاد جاش دوباره یه دندون رشد کنه چقدر خوب می‌بود... دیگه دندون‌پزشکا می‌شدن آدمای مهربونی که می‌شد نشست باهاشون قهوه خورد و حرف زد نه این که زیر دست‌شون با دهن باز دراز کشید و چند کلمه خوش و بش کرد.
تقصیر با اجدادمون اه. اگر همه چیز رو با دندون می‌شکستن، با فک و دهن حمله می‌کردن به نارگیلا، و حسابی از دندونا کار می‌کشیدن در مسیر تکامل خودبه‌خود راهی برای حل مشکل شکستگی‌ها و پوسیدگی‌ها و افتادن‌های متعدد ایجاد می‌شد. لوس و وابسته به ابزار و آشفته بار اومدیم... مثل اجدادمون.